Ieder kind verdient een kans op een glimlach!
Blijf op de hoogte en volg Jamie
30 Oktober 2017 | Tanzania, Arusha
Waar moet ik deze week toch beginnen met schrijven? De eerste weken heb ik enorm veel indrukken gehad en verschillen gezien tussen arm en rijk, de kinderen en culturen maar heb ik vooral gewerkt en geleefd binnen veilige, redelijk westerse grenzen en alles wat ik daar buiten heb gezien, deed mij echt wel iets, maar had nog niet echt betekenis, omdat het verder van mij af stond. Deze week heb ik een wandeltour gemaakt naar het dorp waar de kinderen van DINKA wonen en op school hebben gezeten voordat ze hier een kans kregen en dat heeft mij behoorlijk aan het denken gezet. Ik ben hierdoor geconfronteerd met de enorm grote verschillen in onderwijs, kansen en cultuur. Door zo met je neus op de feiten gedrukt te worden, ben ik gaan inzien wat ik belangrijk vind en wat mijn doel is van mijn reis en werk in Tanzania.
Deze week ben ik begonnen met mijn taken op DINKA. Ik geef iedere middag sportles en oefen lezen en rekenen in kleine groepjes of individueel met leerlingen. Ook heb ik twee leerlingen aangewezen gekregen die net nieuw zijn op school. Eén van die leerlingen spreekt geen woord Engels en moet ik iedere dag extra bijles Engels geven. Best bijzonder om contact te maken met een kindje zonder te praten, dus alles moet met handen, voeten en emoties. Dit kindje heeft eerst op een government school gezeten. Dit is een school waar 90% van de kinderen op zit, omdat deze school gratis is. De ouders hoeven alleen een uniform te betalen en soms de leerkrachten als ze geen salaris ontvangen. Deze leerling zit nu sinds twee weken op DINKA. Je merkt dat het kindje heel gesloten is en erg in zichzelf gekeerd. Toen ik hem na een kort momentje samen zover had dat hij mij na zei als ik iets tegen hem zei; was de juf erg verbaast. Het was hen nog niet gelukt om hem in die twee weken iets Engels te laten zeggen, dus dit was een hele stap. Nu zijn we vier dagen verder en zegt deze leerling alles na, wat ik zeg, zelfs als ik voorlees en begrijpen we elkaar steeds beter.
Ik was erg nieuwsgierig naar de achtergrond van deze leerling en Kim zei dat het mogelijk was om een wandeltocht te maken naar het dorp, zodat ik zou zien hoe ze wonen en om naar de school te gaan waar hij vandaan komt. Zo gezegd, zo gedaan, de volgende dag ging ik naar het dorp. Omdat het die nacht heel hard geregend had, was alleen de wandeling al een heel avontuur. Ik stond ongeveer tot ongeveer mijn enkels in de modder en moest uitkijken of ik niet wegzakte of uitgleed. Gelukkig kreeg ik hulp van de buurman, legde hij alles uit en kom ik van alles vragen.
Na ongeveer drie kwartier kwamen we bij de government school en kreeg ik een rondleiding. Geloof mij, ik had veel verwacht, maar zelfs ik vond dit vond heftig. Je had gerenoveerde lokalen, deze hadden raamkozijnen en een tegelvloer, de andere lokalen waren letterlijk vier muren met gaten en een dak van golfplaten erop. Het schoolbord is zwarte verf op de muur dat er half afgebladderd is. De kinderen zitten hier op banken waar onze opa’s en oma’s vroeger ook op zaten, alleen zijn de meeste banken stuk of half afgebroken. Ze zitten met 4 of 5 leerlingen in 1 schoolbank en krijgen in het Swahili les. De leerkracht zit achterin de klas en is vooral bezig met het corrigeren van de schriftjes, want de school heeft 597 leerlingen en 8 klassen, dat betekent dat er ongeveer 75 leerlingen in 1 klas zitten.
De grootste klas op deze school had 117 leerlingen met 1 leerkracht, best heftig om zoveel kinderen in 1 klas te hebben zou je denken, maar dat vond ik niet eens het ergste. Ik vond het ergste dat ik niet eens door had dat er extreem veel kinderen in één klas zaten. De kinderen waren nl. super stil, zaten stil en deden hun werk. Ze waren letterlijk onzichtbaar en dat vond ik het allerergste. Ik vind het nl. zo belangrijk dat alle leerlingen uit mijn klas gezien en gehoord worden en dat is hier juist niet de bedoeling, want als je opvalt of je misdraagt, krijg je straf. Ook stond er in iedere klas een stok, en ja je kan wel raden wat daar mee gebeurd.
Halverwege de rondleiding ging de bel en was het pauze. Ongeveer de helft van de kinderen ging naar buiten en de rest moest hun werk nog afmaken. De meeste kinderen die buiten waren, liepen achter mij aan en keken wat ik deed, omdat ze niet zo vaak een blanke zien, ik voelde mij best een attractie. Ik probeerde een beetje contact met de kinderen te leggen door ze te begroeten in het Swahili en te vragen hoe het ging, maar er was gewoon geen 1 leerling die iets zei, ze keken alleen maar. De manier waarop ze keken was zo hartverscheurend…. Je ziet gewoon veertig kinderen naar je kijken met een lege en emotieloze blik en als ik achteraf de foto’s bekijk, schaam ik mijzelf dat ik lachend op de foto sta.
Pas toen de leerkracht zei dat ze op mij moesten reageren, omdat dat netjes is, zeiden ze heel zachtjes iets terug. Uiteindelijk was er een leerling die reageerde op mijn high five en toen waren er wel wat meer kindjes die hun handje uitstaken, maar ze waren zo stil, terughoudend en in zichzelf. Nu besef ik ook waarom die leerling op DINKA zo in zichzelf gekeerd en stil is.
Ik heb nog dagen nagedacht over deze rondleiding, want wat voor ons vanzelfsprekend is in het onderwijs/ leven, is hier helemaal niet normaal, maar juist een uitzondering/ een kans. Dit maakt het voor mij extra bijzonder om voor DINKA te werken en kinderen uit het dorp met minder geld kansen te geven.
Na deze ochtend zou ik het liefst alle 600 kinderen van die school willen helpen en een kans willen geven, maar helaas dat kan niet. Dat vind ik echt verschrikkelijk.
Dus heb ik besloten om één of twee dorpskinderen te sponsoren, dat betekent dat ik jaarlijks het collegegeld voor deze kinderen betaal, waardoor zij op DINKA onderwijs kunnen volgen in plaats van op een government school.
Met voor mij een klein gebaar, maak ik voor die kinderen een enorm groot verschil, dat heb ik wel gezien bij die leerling die ik Engels bijles geef. In een paar dagen tijd heb ik een enorm verschil gezien nl. van governmentschool naar dinka, van slaan met een stok naar een veilige schoolsituatie, van onzichtbaar naar jezelf meer laten zien, van nauwelijks onderwijs/instructie naar goed onderwijs en hoog slagingspercentage, van emotieloos gezihtje naar een lach op zijn gezicht. En een lach van een kind is voor mij onbetaalbaar! Elk kind verdient een eerlijke kans op goed onderwijs, dus wil ik graag op deze manier kinderen een betere toekomst geven.
Ik had nooit verwacht dat één uitstapje naar een school zoveel met mij kon doen. Ik merk dat ik het niet heb kunnen loslaten en dat het mij heeft laten inzien dat wat ik doe goed is en dat ik niet iedereen kan helpen. Maar de hulp die ik geef aan een kind maakt voor dat kind een wereld van verschil. Ik geef daarmee een kind een lach op het gezicht van een kindje en dat is waarvoor ik hier heen ging!
Tijdens de tour heb ik ook de huizen van een aantal leerlingen gezien, dit is ook niet te bevatten. Zie onderstaande foto’s. Ik vroeg ook de buurman hoeveel mensen wonen er nou ongeveer in dit huis en toen zei hij dat weet ik niet, maar achter iedere deur woont een familie. Achter iedere deur zit ongeveer een klein kamertje van misschien 16m2 zonder stromend water en elektriciteit, met alleen matrassen en een vuurtje. Zo bizar dat dit gewoon hun leven is.
Naast dat de huizen hier anders zijn, het onderwijssysteem en de cultuur is de infrastructuur ook heel anders. ze hebben hier één geasfalteerde tweebaansweg waarbij je niet kunt oversteken, dus als je rechtsaf wil slaan, moet je eerst wachten tot er een omkeerpunt komt en daar moet je omdraaien en dan helemaal terugrijden tot je bij je afslag bent. Alleen vindt onze schoolbus dat wel heel ver omrijden, dus die rijdt de eerste honderd meter tegen het verkeer in en daarna gaat hij verder over de stoep, nouja stoep, een paadje langs de weg met een afscheiding van stenen. Ik moet zeggen dat de eerste paar keer dat ik dat zeg wel heeeeel eng vond, ik dacht echt als we nu een ongeluk krijgen…..
Daarna gaan we nog drie kwartier over de onverharde weg, maar in plaats van dat hier eekhoorntjes in de bomen spelen, zie je hier aapjes in de bomen springen en hangen. Hier is dat normaal, maar ik blijf het zo bijzonder vinden om dat te zien. Vaak liggen er in de bus ook kinderen op je schoot te slapen, want ze zijn zo moe. Sommige kinderen worden al om zes uur opgehaald en zijn ook pas weer om zes uur thuis, omdat ze gewoon een reistijd van twee uur hebben. Zulke lange dagen en dat voor een school. Dan ben je in Nederland wel verwend als je de school om de hoek hebt.
Vrijdagavond zijn we met z’n allen uiteten geweest en dat was super gezellig, want we zijn al met een hele groep. Deze week zijn er nl. 5 nieuwe huisgenoten bijgekomen, waarvan vier Nederlandse meisjes en één meisje uit Oostenrijk. Dat is wel even wennen, want nu moeten we de hele dag Engels praten met elkaar, dus wie weet kan ik over een tijdje vloeiend Engels praten. Het is wel echt heel gezellig met zo’n grote groep en het eten was weer overheerlijk. Je kon hier zelfs half n half pizza bestellen, dat is echt een uitvinding voor hier! Ik merk wel dat ik al veel meer eet en veel meer andere dingen buiten mijn comfortzone durf te bestellen.
Zaterdagmorgen hebben we met z’n allen een typische Afrikaanse schilderworkshop gedaan. We mochten een schilderij uitkiezen wat we wilden naschilderen. Met hulp van de schilders hebben wij er zelf een geschilderd. Ik heb een typisch Afrikaans schilderij gemaakt van de zonsondergang met een Afrikaanse boompje, olifanten en giraffe. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best trots ben op het eindresultaat. Daarna zijn we lekker gaan lunchen met een paar meiden.
Zondag zijn we naar een shoppingmall geweest, dit was echt een hele beleving. Zo’n andere wereld, alles was zo schoon en netjes en overal stonden bewakers met geweren. We hebben daar even lekker geshopt en daarna zijn we naar de biosscoop geweest. Ik had even het gevoel dat ik weer in Europa was, zo raar gevoel en dat midden in Afrika.
Ik zou nog heel veel meer kunnen schrijven over het leven hier, maar houd het voor deze week hierbij. Het was weer een week vol nieuwe herinneringen, mooie momenten, maar ook indrukwekkende momenten. Ik heb geprobeerd om het zo kort en duidelijk mogelijk op te schrijven, maar het is zo moeilijk om alles wat je ziet op papier te zetten. Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn verhaal en ik ben benieuwd naar mijn ervaringen van deze week.
Deze week ben ik begonnen met mijn taken op DINKA. Ik geef iedere middag sportles en oefen lezen en rekenen in kleine groepjes of individueel met leerlingen. Ook heb ik twee leerlingen aangewezen gekregen die net nieuw zijn op school. Eén van die leerlingen spreekt geen woord Engels en moet ik iedere dag extra bijles Engels geven. Best bijzonder om contact te maken met een kindje zonder te praten, dus alles moet met handen, voeten en emoties. Dit kindje heeft eerst op een government school gezeten. Dit is een school waar 90% van de kinderen op zit, omdat deze school gratis is. De ouders hoeven alleen een uniform te betalen en soms de leerkrachten als ze geen salaris ontvangen. Deze leerling zit nu sinds twee weken op DINKA. Je merkt dat het kindje heel gesloten is en erg in zichzelf gekeerd. Toen ik hem na een kort momentje samen zover had dat hij mij na zei als ik iets tegen hem zei; was de juf erg verbaast. Het was hen nog niet gelukt om hem in die twee weken iets Engels te laten zeggen, dus dit was een hele stap. Nu zijn we vier dagen verder en zegt deze leerling alles na, wat ik zeg, zelfs als ik voorlees en begrijpen we elkaar steeds beter.
Ik was erg nieuwsgierig naar de achtergrond van deze leerling en Kim zei dat het mogelijk was om een wandeltocht te maken naar het dorp, zodat ik zou zien hoe ze wonen en om naar de school te gaan waar hij vandaan komt. Zo gezegd, zo gedaan, de volgende dag ging ik naar het dorp. Omdat het die nacht heel hard geregend had, was alleen de wandeling al een heel avontuur. Ik stond ongeveer tot ongeveer mijn enkels in de modder en moest uitkijken of ik niet wegzakte of uitgleed. Gelukkig kreeg ik hulp van de buurman, legde hij alles uit en kom ik van alles vragen.
Na ongeveer drie kwartier kwamen we bij de government school en kreeg ik een rondleiding. Geloof mij, ik had veel verwacht, maar zelfs ik vond dit vond heftig. Je had gerenoveerde lokalen, deze hadden raamkozijnen en een tegelvloer, de andere lokalen waren letterlijk vier muren met gaten en een dak van golfplaten erop. Het schoolbord is zwarte verf op de muur dat er half afgebladderd is. De kinderen zitten hier op banken waar onze opa’s en oma’s vroeger ook op zaten, alleen zijn de meeste banken stuk of half afgebroken. Ze zitten met 4 of 5 leerlingen in 1 schoolbank en krijgen in het Swahili les. De leerkracht zit achterin de klas en is vooral bezig met het corrigeren van de schriftjes, want de school heeft 597 leerlingen en 8 klassen, dat betekent dat er ongeveer 75 leerlingen in 1 klas zitten.
De grootste klas op deze school had 117 leerlingen met 1 leerkracht, best heftig om zoveel kinderen in 1 klas te hebben zou je denken, maar dat vond ik niet eens het ergste. Ik vond het ergste dat ik niet eens door had dat er extreem veel kinderen in één klas zaten. De kinderen waren nl. super stil, zaten stil en deden hun werk. Ze waren letterlijk onzichtbaar en dat vond ik het allerergste. Ik vind het nl. zo belangrijk dat alle leerlingen uit mijn klas gezien en gehoord worden en dat is hier juist niet de bedoeling, want als je opvalt of je misdraagt, krijg je straf. Ook stond er in iedere klas een stok, en ja je kan wel raden wat daar mee gebeurd.
Halverwege de rondleiding ging de bel en was het pauze. Ongeveer de helft van de kinderen ging naar buiten en de rest moest hun werk nog afmaken. De meeste kinderen die buiten waren, liepen achter mij aan en keken wat ik deed, omdat ze niet zo vaak een blanke zien, ik voelde mij best een attractie. Ik probeerde een beetje contact met de kinderen te leggen door ze te begroeten in het Swahili en te vragen hoe het ging, maar er was gewoon geen 1 leerling die iets zei, ze keken alleen maar. De manier waarop ze keken was zo hartverscheurend…. Je ziet gewoon veertig kinderen naar je kijken met een lege en emotieloze blik en als ik achteraf de foto’s bekijk, schaam ik mijzelf dat ik lachend op de foto sta.
Pas toen de leerkracht zei dat ze op mij moesten reageren, omdat dat netjes is, zeiden ze heel zachtjes iets terug. Uiteindelijk was er een leerling die reageerde op mijn high five en toen waren er wel wat meer kindjes die hun handje uitstaken, maar ze waren zo stil, terughoudend en in zichzelf. Nu besef ik ook waarom die leerling op DINKA zo in zichzelf gekeerd en stil is.
Ik heb nog dagen nagedacht over deze rondleiding, want wat voor ons vanzelfsprekend is in het onderwijs/ leven, is hier helemaal niet normaal, maar juist een uitzondering/ een kans. Dit maakt het voor mij extra bijzonder om voor DINKA te werken en kinderen uit het dorp met minder geld kansen te geven.
Na deze ochtend zou ik het liefst alle 600 kinderen van die school willen helpen en een kans willen geven, maar helaas dat kan niet. Dat vind ik echt verschrikkelijk.
Dus heb ik besloten om één of twee dorpskinderen te sponsoren, dat betekent dat ik jaarlijks het collegegeld voor deze kinderen betaal, waardoor zij op DINKA onderwijs kunnen volgen in plaats van op een government school.
Met voor mij een klein gebaar, maak ik voor die kinderen een enorm groot verschil, dat heb ik wel gezien bij die leerling die ik Engels bijles geef. In een paar dagen tijd heb ik een enorm verschil gezien nl. van governmentschool naar dinka, van slaan met een stok naar een veilige schoolsituatie, van onzichtbaar naar jezelf meer laten zien, van nauwelijks onderwijs/instructie naar goed onderwijs en hoog slagingspercentage, van emotieloos gezihtje naar een lach op zijn gezicht. En een lach van een kind is voor mij onbetaalbaar! Elk kind verdient een eerlijke kans op goed onderwijs, dus wil ik graag op deze manier kinderen een betere toekomst geven.
Ik had nooit verwacht dat één uitstapje naar een school zoveel met mij kon doen. Ik merk dat ik het niet heb kunnen loslaten en dat het mij heeft laten inzien dat wat ik doe goed is en dat ik niet iedereen kan helpen. Maar de hulp die ik geef aan een kind maakt voor dat kind een wereld van verschil. Ik geef daarmee een kind een lach op het gezicht van een kindje en dat is waarvoor ik hier heen ging!
Tijdens de tour heb ik ook de huizen van een aantal leerlingen gezien, dit is ook niet te bevatten. Zie onderstaande foto’s. Ik vroeg ook de buurman hoeveel mensen wonen er nou ongeveer in dit huis en toen zei hij dat weet ik niet, maar achter iedere deur woont een familie. Achter iedere deur zit ongeveer een klein kamertje van misschien 16m2 zonder stromend water en elektriciteit, met alleen matrassen en een vuurtje. Zo bizar dat dit gewoon hun leven is.
Naast dat de huizen hier anders zijn, het onderwijssysteem en de cultuur is de infrastructuur ook heel anders. ze hebben hier één geasfalteerde tweebaansweg waarbij je niet kunt oversteken, dus als je rechtsaf wil slaan, moet je eerst wachten tot er een omkeerpunt komt en daar moet je omdraaien en dan helemaal terugrijden tot je bij je afslag bent. Alleen vindt onze schoolbus dat wel heel ver omrijden, dus die rijdt de eerste honderd meter tegen het verkeer in en daarna gaat hij verder over de stoep, nouja stoep, een paadje langs de weg met een afscheiding van stenen. Ik moet zeggen dat de eerste paar keer dat ik dat zeg wel heeeeel eng vond, ik dacht echt als we nu een ongeluk krijgen…..
Daarna gaan we nog drie kwartier over de onverharde weg, maar in plaats van dat hier eekhoorntjes in de bomen spelen, zie je hier aapjes in de bomen springen en hangen. Hier is dat normaal, maar ik blijf het zo bijzonder vinden om dat te zien. Vaak liggen er in de bus ook kinderen op je schoot te slapen, want ze zijn zo moe. Sommige kinderen worden al om zes uur opgehaald en zijn ook pas weer om zes uur thuis, omdat ze gewoon een reistijd van twee uur hebben. Zulke lange dagen en dat voor een school. Dan ben je in Nederland wel verwend als je de school om de hoek hebt.
Vrijdagavond zijn we met z’n allen uiteten geweest en dat was super gezellig, want we zijn al met een hele groep. Deze week zijn er nl. 5 nieuwe huisgenoten bijgekomen, waarvan vier Nederlandse meisjes en één meisje uit Oostenrijk. Dat is wel even wennen, want nu moeten we de hele dag Engels praten met elkaar, dus wie weet kan ik over een tijdje vloeiend Engels praten. Het is wel echt heel gezellig met zo’n grote groep en het eten was weer overheerlijk. Je kon hier zelfs half n half pizza bestellen, dat is echt een uitvinding voor hier! Ik merk wel dat ik al veel meer eet en veel meer andere dingen buiten mijn comfortzone durf te bestellen.
Zaterdagmorgen hebben we met z’n allen een typische Afrikaanse schilderworkshop gedaan. We mochten een schilderij uitkiezen wat we wilden naschilderen. Met hulp van de schilders hebben wij er zelf een geschilderd. Ik heb een typisch Afrikaans schilderij gemaakt van de zonsondergang met een Afrikaanse boompje, olifanten en giraffe. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best trots ben op het eindresultaat. Daarna zijn we lekker gaan lunchen met een paar meiden.
Zondag zijn we naar een shoppingmall geweest, dit was echt een hele beleving. Zo’n andere wereld, alles was zo schoon en netjes en overal stonden bewakers met geweren. We hebben daar even lekker geshopt en daarna zijn we naar de biosscoop geweest. Ik had even het gevoel dat ik weer in Europa was, zo raar gevoel en dat midden in Afrika.
Ik zou nog heel veel meer kunnen schrijven over het leven hier, maar houd het voor deze week hierbij. Het was weer een week vol nieuwe herinneringen, mooie momenten, maar ook indrukwekkende momenten. Ik heb geprobeerd om het zo kort en duidelijk mogelijk op te schrijven, maar het is zo moeilijk om alles wat je ziet op papier te zetten. Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn verhaal en ik ben benieuwd naar mijn ervaringen van deze week.
-
30 Oktober 2017 - 18:33
Marleen:
Wat een fantastische ervaringen weer... zo leuk om je zo te volgen, Jamie! Wat een andere wereld... -
30 Oktober 2017 - 20:49
Eefje:
Wauw Jamie. Wat een avontuur! Ik vind het enorm bijzonder om het te lezen.
Je zit letterlijk in een andere wereld. Ik kijk uit naar je volgende blog! -
30 Oktober 2017 - 21:06
Nellie:
Wow Jamie, wat een indrukwekkend verhaal weer! Ondanks dat je ze niet allemaal kan helpen is het voor jezelf én anderen wel heel duidelijk zichtbaar wat jij daar doet en waarom je dit avontuur aan wilde gaan! Kanjer! X -
30 Oktober 2017 - 21:56
Cor Horsten:
Jamie, fijn weer iets van je te lezen. Het moet wel een enorme cultuurschok voor je zijn en ik neem mijn pet voor je af. Dit is waar je al erg lang naar toegewerkt hebt. Opa Cor -
31 Oktober 2017 - 09:28
Ellen:
lieve james, wat een verhaal weer. rechtstreeks uit je hart je kunt je emotie gewoon voelen. fijn om te lezen en wat ben ik trots op mijn meisje. love you xxxx -
31 Oktober 2017 - 09:46
Gerard:
fijn dat je kunt helpen! daar ging je voor.
wat leest je verhaal lekker weg! dat is wel eens anders geweest...haha. lijkt wel een roman. Mocht je niet direct aan de bak kunnen komen in Ned kun je misschien kinderboeken gaan schrijven.....
nog veel plezier meid...ik kijk uit naar je volgende verhaal. -
31 Oktober 2017 - 10:28
Marga IJpelaar:
Hoi Jamie
Wat een indrukwekkend verhaal weer. Je hebt het heel mooi omschreven. Wat triest om te lezen onder welke omstandigheden sommige kinderen moeten leven. Precies wat je zegt ieder kind verdiend een kans op een glimlach.
Wat goed van je dat jezelf 1 of 2 kinderen wil sponsoren dat ze naar de andere school kunnen.
Wat je misschien ook nog zou kunnen doen is een extra bankrekening openen zodat wij die jou blog lezen en jou en de kinderen ook graag willen helpen daar geld naar toe over kunnen maken. Alle kleine beetjes helpen en jij kan zo weer meer kinderen helpen in welke vorm dan ook.
Heel veel succes!
Groetjes Marga
-
31 Oktober 2017 - 10:39
Sandra:
Oh Jamie, wat een ervaringen!! PRACHTIG!!
Ben blij dat Ellen je link even doorstuurde, ik blijf je volgen nu hoor!!
Wat schrijf je vol uit je hart, zo mooi!!
Geniet er van lieverd!!
groetjes Sandra -
31 Oktober 2017 - 18:53
Anja Akkermans:
Lieve Jamie, wat schrijf je ontzettend mooi en puur je ervaringen en indrukken weer! Een heel indrukwekkend verhaal wat ons doet beseffen hoeveel geluk onze kinderen hebben om in Nederland op te mogen groeien! Onderwijs en leefomstandigheden lijken hier zo vanzelfsprekend en gewoon. Door jouw verhaal word je geraakt door de erbarmelijke omstandigheden waarin de kinderen in Afrika opgroeien. En inderdaad ieder kind verdiend een glimlach op het gezicht! Ik blijf je blog volgen! Liefs x -
31 Oktober 2017 - 20:17
Karin De Kort:
Hey jamie wat een mooi verhaal en wat een belevenissen
Hopelijk kun je vele kindjes helpen daar
Veel succes groetjes karin -
04 November 2017 - 17:28
Monique Van Boxel:
Lieve Jamie,
Weer prachtig geschreven Jamie, dit verhaal komt wel binnen zeg! Ongelofelijk in wat voor erbarmelijke omstandigheden ze daar wonen. Het moet een super goed gevoel zijn om de kinderen te kunnen helpen.
Ik ben super trots op je kanjer en zie weer uit naar je volgende verslag. Liefs XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
